قضاوت مخصوص ذات الهی است
به نام خداوند حی و داور.
خود گنه‌کاریم و از دنیا شکایت می‌کنیم.
غافل از خود دیگران را هم قضاوت می‌کنیم.
قضاوت به معنای حکم صادر کردن و جهالت به معنای ندانستن است.
قرار دادن این دو موضوع کنار هم به این معناست که از قضاوت‌هایی که بر مبنای جهالت است پرهیز کنیم. انسان از روزی که صاحب‌اختیار شد شروع کرد به قضاوت در امور روزانه خودش که آیا این کار را انجام بدهم یا ندهم؟ این را بخورم یا نخورم؟ ولی موضوع مهم این است که آن چیزهایی که به ما مربوط نیست را قضاوت نکنیم. قضاوت‌هایی که از ظن شروع می‌شود مسلماً به کنجکاوی و داوری ختم می‌شود؛ و این قضاوت نامشروع هست یعنی ما ظاهر قضیه را می‌بینیم و نهایتی خالی و تهی دارد و باعث می‌شود در مورد دیگران باعجله قضاوت کنیم.
عیب کسان منگر و احسان خویش
دیده فروبر به گریبان خویش
...
******
بچه که بودیم
قضاوت نمی کردیم
و همه یکسان بودیم
بزرگ که شدیم
قضاوت های درست و غلط
باعث شد که اندازه
دوست داشتنمون تغییر کنه…
کاش هنوز همه رو
به اندازه بچگی دوست داشتیم…
