شعر طنز استاد عماد خراسانی به لهجه مشهدی
يرگه کار مو و تو دِرَه بالا می گيره ،
ذرَه ذرَه دِرَه عشقت تو دلم جا می گيره ،
روز اول به خودُم گفتُم ای یم مثل بَقی ،
حالا كم كم مي‌بينُم كار دِرَه بالا مي‌گيره و کار دره بالا می‌گیره ،
چن شبه واز مودوزُم چشمامَه تا صبح به چْخت ( سقف ) ،
یا به يك سمت بی‌خودي مات مِمنه و را مي‌گيره ،
چن شبَه واز مث چهل سال پيش از ای مرغ دلُم ،
تو زمستون بَهِنه ی سِبزه و صحرا می‌گیره ،
تا سحر جُل مي زنم خواب به سراغُم نميَه ،
هی دلُم مثل بِچِه بَهَنه ی بی جا مي‌گيرَه ،
موگومش هرچی كه مرگت چيه ؟ كوفتی نمِگه ،
عوضش نق مِزنه و ذكر خدايا می گيره
پيری و معركه‌گيری كه مِگن حال مويه
دِره کم‌کم ای کتاب صفحه‌ی پینجا می‌گیره ،
هر كه عاشق مِشه پنهون مِكِنه مثل اويَه
كه سوار شُتُرَ و پوشتِشَه دولا می گيره
🍂🌷🪴