27) (یا ایتها النفس المطمئنه ):(ای جان اطمینان یافته و با ایمان )

28) (ارجعی الی ربک راضیه مرضیه ):(خشنود و پسندیده به سوی پروردگارت باز گرد)

29) (فادخلی فی عبادی ):(و به صف بندگان من وارد شو)

30) (و ادخلی جنتی ):(و به بهشت من در آی )نفس مطمئنه نفسی است که با علاقه مندی و یاد پروردگارش آرامش و سکون یافته وبه آنچه خداوند برایش بپسندد، رضایت می دهد وخود را بنده ای می بیند که مالک هیچ نفع و ضرری برای خودنیست و دنیا و همه مافیها را یک زندگی مجازی و مقدمه ای برای آخرت می بیند، در نتیجه نه نعمات و توانگری ، او را به کفر و طغیان می کشاند و نه فقر و تنگدستی ، باعث ناشکری وکفران او می شود، بلکه در هر حالت بر عبودیت پابرجاست و از صراط مستقیم انحراف نمی یابد، به هر جهت از همان لحظه ای که نفوس مطمئنه زنده می شوند، تا لحظه ای که وارد بهشت می گردند و بلکه از همان لحظه مرگشان تا وقتی که به بهشت جاوید وارد می شوند به آنان خطاب می رسد که : ای نفس مطمئنه ،بسوی پروردگارت بازگرد در حالیکه هم تو از خداوند راضی هستی و به قضا و قدرتکوینی و تشریعی او رضایت داری و هیچ حادثه ناگواری تو را به خشم نمی آورد وهیچ معصیتی قلبت را منحرف نمی سازد، و هم خدای تعالی از تو راضیست ، چون تو ازروش بندگی عدول نکرده ای ، آنوقت در مقام تکریم و احترام از ناحیه پروردگارش مخاطب قرار می گیرد که : حالا که تو با حالت راضی و مرضی به سوی من باز می گردی ،پس در زمره بندگانم درآی و در بهشت من داخل شو.لذا صاحب نفس مطمئنه در زمره بندگان خدا و حائز مقام عبودیت است و این کلام در حقیقت امضا و تأیید عبودیت اوست و منزلگاه ابدی او را معین می کند و باید هم همینطور باشد، چون بنده ای که بکلی از ادعای استقلال منقطع گشت و خود را فانی دیدو ذات و صفات و افعال خود را ملک مطلق پروردگارش دانست ، مظهر کامل عبودیت است (16).