شد خزان گلشن آشنایی بازم آتش به جان زد جدایی

سهند اولادی ( فرزند دیار سهند) | پنجشنبه ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ | 10 AM

شعر زیبای شد خزان اثر رهی معیری

متن شعر شد خزان

محمدحسن معیری ( زادهٔ ۱۰ اردیبهشت ماه ۱۲۸۸ در تهران – درگذشتهٔ ۲۴ آبان ماه ۱۳۴۷ در تهران) با تخلص رهی از غزلسرایان معاصر ایران و از ترانه سرایان و تصنیف سرایان به نام هست. از ترانه های سروده شده به وسیله او میتوان « شد خزان »،« شب جدایی»،« کاروان» و« مرغ حق» را اسم برد. شعرهای وی تحت تأثیر سعدی( که بيش ترین تأثیر را در وی گذاشته هست)، حافظ، نظامی، صائب و مولوی است.

شعر شد خزان:

خزان عشق یا شد خزان از جمله ترانه های معروف و به یاد ماندنی فارسی با متنی عاشقانه از رهی معیری هست که اولین بار در سال ۱۳۱۳ با آهنگسازی و صدای جواد بدیع زاده اجرا گردید و از معدود آهنگ های خاطره انگیزی هست که با گذشت بیش از ۸۰ سال تا به حال جاذبهٔ خود را در بین مردم حفظ نموده است. این ترانه سالها بعد به وسیله خوانندگانی چون غلامحسین بنان و هوشمند عقیلی مهر نیز بازخوانی شده است.

در بعضی از آثار تلویزیونی و سینمایی ایران، کارگردانان براي ایجاد تم دوران پهلوی و حال و هوای زمان قبل از پخش این ترانه با صدای بدیع زاده استفاده کرده اند .

متن ترانه " شد خزان" :

شد خزان گلشن آشنایی بازم آتش به جان زد جدایی

عمر من ای گل طی شد بهر تو وز تو ندیدم جز بدعهدی و بی‌وفایی

با تو وفا کردم تا به تنم جان بود عشق و وفاداری با تو چه دارد سود

آفت خرمن مهر و وفایی نوگل گلشن جور و جفایی

از دل سنگت آه

دلم از غم خونین است روش بختم این است

از جام غم مستم دشمن می‌پرستم

تا هستم

تو و مست از می به چمن چون گل خندان از مستی بر گریهٔ من

با دگران در گلشن نوشی می من ز فراقت ناله کنم تا کی

تو و می چون لاله کشیدن‌ها من و چون گل جامه دریدن‌ها

به رقیبان خواری دیدن‌ها

دلم از غم خون کردی چه بگویم چون کردی

دردم افزون کردی

برو ای از مهر و وفا عاری برو ای عاری ز وفاداری

که شکستی چون زلفت عهد مرا

دریغ و درد از عمرم که در وفایت شد طی

ستم به یاران تا چند جفا به عاشق تا کی

نمی‌کنی ای گل یک دم یادم که همچو اشک از چشمت افتادم

تا کی بی‌تو بود از غم خون دل من

آه از دل تو

گر چه ز محنت خوارم کردی با غم و حسرت یارم کردی

مهر تو دارم باز

بکن ای گل با من هر چه توانی ناز

کز عشقت می‌سوزم باز

دانلود آهنگ شهرام میرجلالی شد خزان گلشن آشنایى بازم آتش به جان زد جدایى

دانلود آهنگ با کیفیت 320 دانلود آهنگ با کیفیت 128

رهی معیری

درياي غم، ساحل ندارد

سهند اولادی ( فرزند دیار سهند) | شنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۲ | 12 PM

درياي غم

آهنگ از: آقاي حبيب الله بديعي

با عاشقان اي گل سر ياري نداري

گويم اگر بوي وفاداري نداري

دامن ز مهر و محبت کشيدم، کز مهرباني، در زندگاني، سودي نديدم

اشک ندامت ز چشمم گشودي، خوابم ربودي، با آن که بودي، صبح اميدم

رفتي و آتش زدي محفلم را

چون تار مويت شکستي دلم را

فغان کز محبت، نداري نصيبي

سراپا فريبي

مي نابي اما، به جام رقيبي

سراپا فريبي

به جز اشک غم، ياري ندارم

به آسودگان، کاري ندارم

عشق تو باشد، به عالم غم من

اي مايه غم، ببين حالت من

دردا که عشق آتشين

جز خون دل، حاصل ندارد

سرگشته چون موجم ولي

درياي غم، ساحل ندارد

دریای غم از سهیلا گلستانی

دانلود آهنگ با کیفیت خوب 128

رویا

دانلود آهنگ با کیفیت عالی [320]دانلود آهنگ با کیفیت خوب [128]

آنجا روم کز اشک غم دریا نباشد

غیر از سبو، خونین دلی آنجا نباشد

دامن ز مهر و محبت کشیـدم

کز مهربانی در زندگانی سودی ندیدم

اشک ندامت به چشمم گشودی

خوابم ربودی با آنکه بودی صبح امیدم

رفتی و آتش زدی محفلم را

چون تار مویت شکستی دلم را

فغان کز محبت نداری نصیبی سرا پا فریبی

مِی نابی اما به جام رقیبی سراپا فریبی

به جز مرغ شب یاری ندارم

به آسودگان کاری ندارم

عشق تو باشد به عالم غم من

ای مایه غم ! ببین عالم من

دردا ! که عشق آتشین جز خون دل حاصل ندارد

سرگشته چون موجم ولی دریای غم ساحل ندارد

گرد آن شمع طرب می‌سوختم پروانه‌وار

پای آن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود

عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی

چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود

در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من

داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش

نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

دانلود آهنگ [کیفیت اصلی] دانلود آهنگ [کیفیت 128]

پخش آنلاین موزیک

رهی معیری

مردم از درد و نمی‌آیی به بالینم هنوز

سهند اولادی ( فرزند دیار سهند) | یکشنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۱ | 1 PM

رهی معیری » غزلها - جلد دوم »

وفای شمع

مردم از درد و نمی‌آیی به بالینم هنوز

مرگ خود می‌بینم و رویت نمی‌بینم هنوز

بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم

شمع را نازم که می‌گرید به بالینم هنوز

آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت

غم نمی‌گردد جدا از جان مسکینم هنوز

روزگاری پا کشید آن تازه گل از دامنم

گل به دامن می‌فشاند اشک خونینم هنوز

گرچه سر تا پای من مشت غباری بیش نیست

در هوایش چون نسیم از پای ننشینم هنوز

سیمگون شد موی و غفلت همچنان بر جای ماند

صبحدم خندید و من در خواب نوشینم هنوز

خصم را از ساده‌لوحی دوست پندارم رهی

طفلم و نگشوده چشم مصلحت بینم هنوز

رهی معیری

سنگریزه

سهند اولادی ( فرزند دیار سهند) | دوشنبه ۱۱ بهمن ۱۴۰۰ | 10 AM

سنگريزه

روزي بجاي لعل و گهر، سنگ ريزه اي

بردم به زرگري، که بر انگشتري نهد

بنشاندش بحلقه زرين عقيق وار

آنسان که داغ بر دل هر مشتري نهد

زرگر، ز من ستاند و بر او خيره بنگريست

وانگه بخنده گفت که اين سنگريزه چيست؟

حيف آيدم ز حلقه زرين، که اين نگين

ناچيز و خوارمايه و بي قدر و بي بهاست

شايان دست مردم گوهرشناس نيست

در زير پا فکن، که بر انگشتري خطاست

هر سنگ بدگهر، نه سزاوار زينت است

با زر سرخ، سنگ سيه را چه نسبت است؟

گفتم به خشم، زرگر ظاهرپرست را:

کاي خواجه، لعل نيز ز آغوش سنگ خاست

ز آن رو گرانبهاست که همتاي آن کم است

آري هرآنچه نيست فراوان، گرانبهاست

وين سنگريزه اي که فراچنگ من بود

خوارش مبين، که لعل گران سنگ من بود

روزي به کوهپايه، من و سروناز من

بوديم ره سپر، به خم کوچه باغها

اين سو روان به شادي و آن سو دوان بشوق

لبريز کرده از مي عشرت، اياغها

ناگاه چون پري زادگان، آن پري فتاد

وز درد پا، ز پويه و بازيگري فتاد

آسيمه سر، دويدم و در بر گرفتمش

کز دست رفت طاقتم از درد پاي او

بر پاي نازنين، چو نکو بنگريستم

آگه شدم، ز حادثه جانگزاي او

دريافتم که پنجه آن ماه، رنجه است

وز سنگريزه اي، بت من در شکنجه است

من خم شدم به چاره گري، در برابرش

و آن مه نهاد بر کف من، پاي نرم خويش

شستم به اشک، پاي وي و چاره ساختم

آن داغ را، به بوسه لبهاي گرم خويش

وين گوهري، که در نظرت سنگ ساده است

بر پاي آن پري، چو رهي بوسه داده است

شهريور 1329

کیم من دردمندی ناتوانی

اسیری خسته ای افسرده جانی

تذروی آشیان بر باد رفته

به دام افتاده ای از یاد رفته

دلم بیمار و لب خاموش و رخ زرد

همه سوز و همه داغ و همه درد

بود آسان علاج درد بیمار

چو دل بیمار شد مشکل شود کار

نه دمسازی که با وی راز گویم

نه یاری تا غم دل باز گویم

درین محفل چون من حسرت کشی نیست

بسوز سینه من آتشی نیست

الهی در کمند زن نیفتی

وگر افتی بروز من نیفتی

میان بر بسته چون خونخواره دشمن

دل آزاری به آزار دل من

دلم از خوی او دمساز درد است

زن بد خو بلای جان مرد است

رهی معیری

گنجینه دل

سهند اولادی ( فرزند دیار سهند) | پنجشنبه ۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۰ | 6 PM

گنجينه دل

چشم فروبسته اگر واکني

در تو بود، هرچه تمنا کني

عافيت از غير، نصيب تو نيست

غير تو اي خسته، طبيب تو نيست

از تو بود، راحت بيمار تو

نيست به غير از تو، پرستار تو

همدم خود شو، که حبيب خودي

چاره خود کن، که طبيب خودي

غير، که غافل ز دل زار تست

بي خبر از مصلحت کار تست

برحذر از مصلحت انديش باش

مصلحت انديش دل خويش باش

چشم بصيرت نگشائي چرا؟

بي خبر از خويش، چرائي چرا؟

صيد، که درمانده ز هر سو شده است

غفلت او، دام ره او شده است

تا ره غفلت سپرد پاي تو

دام بود جاي تو، اي واي تو

خواجه مقبل، که ز خود غافلي

خواجه نه اي، بنده نامقبلي

از ره غفلت، به گدائي رسي

ور بخود آئي، به خدائي رسي

پير تهي کيسه بي خانه اي

داشت مکان، در دل ويرانه اي

روز، به دريوزگي از بخت شوم

شام، به ويرانه درون همچو بوم

گنج زري بود در آن خاکدان

چون پري از ديده مردم نهان

پاي گدا بر سر آن گنج بود

ليک ز غفلت به غم و رنج بود

گنج صفت، خانه به ويرانه داشت

غافل از آن گنج که در خانه داشت

عاقبت از فاقه و اندوه و رنج

مرد گدا مرد و نهان ماند گنج

اي شده نالان ز غم و رنج خويش

چند نداري خبر از گنج خويش؟

گنج تو باشد، دل آگاه تو

گوهر تو، اشک سحرگاه تو

مايه اميد، مدان غير را

کعبه حاجات، مخوان دير را

غير ز دلخواه تو، آگاه نيست

ز آنکه دلي را بدلي راه نيست

خواهش مرهم، ز دل ريش کن

هرچه طلب ميکني از خويش کن

مهرماه ١٣٢٨

رهی معیری